“Denk klein in aantallen, maar groot in wat het oplevert”
13 september 2024
Golfclub de Semslanden maakt golf al sinds 2017 toegankelijk voor mensen met een beperking. Dat zorgt volgens vrijwilliger John van Gemert niet alleen voor stralende gezichten bij de deelnemers, het heeft ook een positieve uitwerking op de club.
John van Gemert vindt het prachtig om te zien hoeveel plezier de deelnemers aan golf beleven. “Ik merk dat ze op maandag al onrustig en blij worden omdat ze weten dat ze op woensdag weer naar de golfbaan mogen”, zegt Van Gemert, die zich inzet voor de paragolfcommissie van de Drentse club. “Op die dag hebben wij wekelijks een inloop voor onze achttien paragolfers. Dan is er les en gaan ze gezamenlijk de baan in. Het sociale contact vormt een belangrijk onderdeel. Daarom is vooraf en na afloop uitgebreid tijd voor koffie of thee in het clubhuis. Het is zoveel meer dan alleen sport.”
Mensen die een aandoening krijgen in hun leven, hebben volgens hem in eerste instantie de neiging om hun wereld kleiner te maken. “Ze worden geconfronteerd met verlies, dingen die ze niet meer kunnen. Na een tijd je wereld weer uitbreiden en nieuwe perspectieven vinden zoals in de sport, is een moedige en vooral belangrijke stap. Het geeft weer structuur in iemands leven.”
Hoe brengen jullie golf onder de aandacht van deze doelgroep?
John van Gemert: “We hebben een uitgebreid netwerk opgebouwd met zorginstellingen en revalidatiecentra. We hebben contact met een instituut voor verslavingszorg, en ook ex-militairen met PTSS hebben bij ons een kijkje genomen. Op die manier proberen we het veld op de hoogte te houden van wat wij te bieden hebben. Daarnaast organiseren we clinics om mensen met een beperking kennis te laten maken met golf. We hebben daarvoor folders gemaakt die we via zorginstellingen en fysiotherapeuten verspreiden. Op zo’n open dag komen toch altijd zo’n tien geïnteresseerden af.”
Hoe groot is het draagvlak binnen de club?
“Heel groot. Leden zijn enthousiast dat wij een inclusieve club willen zijn. Golf is een sport voor iedereen. Ook het bestuur stond vanaf het begin achter dit initiatief. Destijds was er in het noorden nog geen club waar mensen met een beperking terecht konden. De vereniging heeft flink geïnvesteerd: er kwam een invalidentoilet, een oprit naar het clubgebouw en verharde paden die rolstoelvriendelijk zijn. Op de website houden wij als paragolfcommissie al onze leden op de hoogte van de activiteiten die we voor deze groep organiseren. We verwachten ook dat de deelnemers na verloop van tijd lid worden. Velen zijn par-3-lid maar een aantal speelt ook op de grote baan. We hebben deelnemers die marshal zijn geworden en op die manier hun steentje willen bijdragen.”
“Het geeft veel voldoening en je krijgt er veel waardering voor terug van de deelnemers”
Hebben jullie voldoende vrijwilligers die de deelnemers kunnen begeleiden?
“We hebben zes vaste buddy’s en een aantal op oproepbasis, maar we zouden er graag nog wat meer hebben. Dat is niet makkelijk in deze tijd waarin vrijwilligerswerk steeds meer onder druk staat. Daarom hebben we tijdelijk een stop ingelast op het aantal deelnemers. Buddy zijn is ook een behoorlijk intensieve taak. Ze helpen bij aankomst, tijdens de lessen en bij de nazit. Maar het is ook erg leuk, het geeft veel voldoening en je krijgt er veel waardering voor terug van de deelnemers.”
Wat is jouw affiniteit met deze doelgroep?
“Ik heb als arbeidsdeskundige altijd te maken gehad met mensen die een aandoening hadden of hebben gekregen en daardoor hun werk niet meer konden doen. Nu ben ik gepensioneerd. Maar die achtergrond heb je helemaal niet nodig hiervoor. Het gaat erom dat je aandacht hebt voor mensen en hun behoeftes, en dat je die ook signaleert. Ze moeten niet overal om hoeven vragen. Maar je moet ze ook niet in de watten leggen. Het gaat erom mensen aan te spreken op hun mogelijkheden. Dat vooral. Maar waar ze iets aan faciliteiten nodig hebben, moet je ze die kunnen bieden.”
Over welke hulpmiddelen beschikken jullie?
“De club heeft de beschikking over twee paragolfers, de mobiele buggy voor golfers zonder loop- of stafunctie. Daarnaast hebben twee deelnemers zelf een paragolfer aangeschaft. Verder hebben we twee scooters voor golfers die wel kunnen staan, maar geen grote afstanden kunnen lopen. Vooral de behoefte aan paragolfers is groot. Maar ze zijn duur en het onderhoud is ook vrij kostbaar. We onderzoeken of we de financiering voor een derde paragolfer rond kunnen krijgen.”
Jullie hebben regelmatig contact met Golfclub Hooge Graven uit Ommen, een ander club die golfers met een beperking faciliteert.
“We organiseren ieder jaar een uitwisseling, waarbij we bij elkaar op bezoek komen. Dat is een wedstrijd samen met elkaar en niet tegen elkaar. Het is ook leuk voor onze deelnemers om een keer op een andere baan te spelen. De sfeer is dan altijd buitengewoon goed. We wisselen als clubs ook kennis uit met elkaar: Hoe pakken jullie de sponsoring aan? Hoe gaat het bij jullie met de buddy’s? Is het vervoer van de deelnemers goed te regelen? Heb je nog tips? Op die manier kunnen we van elkaar leren.”
“Het is jammer dat er zoveel mensen met een beperking thuiszitten”
Wat adviseer je golfclubs die jullie voorbeeld willen volgen?
“Denk klein. Verwacht niet dat het om grote aantallen gaat. Maar denk groot in wat het oplevert: voor de deelnemers, maar zeker ook voor de club. De sfeer wordt er positief door beïnvloed. Investeer daarnaast in het opbouwen en onderhouden van een netwerk. Je moet de juiste mensen kennen. Zoek de samenwerking met zorginstellingen en begeleiders, want via hen kun je deze doelgroep bereiken. Veel mensen met een beperking zouden wel willen sporten, maar denken vaak dat het voor hen niet mogelijk is. En leg contact met José Loomans van de Stichting Revalidatiegolf. Zij heeft veel ervaring en is ons met haar ondersteuning zeer van dienst geweest.”
Wat vind je van het streven van de NGF om ervoor te zorgen dat iedereen met een beperking binnen een half uur reisafstand bij twee golfclubs terecht kan?
“Een landelijke dekking juichen we zeer toe. Ik denk zelf dat centreren de enige mogelijkheid is om het goed te kunnen doen. We moeten voorkomen dat iedere vereniging met één of twee mensen aan de gang gaat en de daarvoor benodigde investeringen doet. Dan ontbreekt bovendien het belangrijke contact met een groep lotgenoten. Ik ben blij met de aandacht van de NGF voor deze doelgroep en dat hierin intensief samengewerkt wordt met het Fonds Gehandicaptensport. Want het is jammer dat er zoveel mensen met een beperking thuiszitten.”
