Het is alweer even geleden dat zijn rijzige gestalte op de club en bij de Greyhounds waar te nemen was. Jan werd getroffen door de sloper Alzheimer. En dus werd zijn aanwezigheid minder en minder. In zijn laatste clubjaren, toen de ziekte zich al manifesteerde, liepen Jan en ik op zaterdag of zondag nog wel eens een rondje. Opvallend genoeg ging het golfen lange tijd nog heel redelijk. Al werd zijn geremdheid ook tijdens het golfen wat minder. Het leidde meermaals tot bijzondere situaties op de baan en tot verbale uitingen waar kapitein Haddock nog een puntje aan had kunnen zuigen.
En er zat forse herhaling in zijn verhalen. Over zijn tijd bij Philips, zijn werkzaamheden in Noorwegen en Duitsland, zijn sport waterpolo, de dochters en over Annie, zijn vrouw. Hij bleef daar met veel genoegen over vertellen.
Jan ging in die tijd al naar de dagopvang. Daar liep iemand rond die er “de Baas’ was. Volgens Jan was die man geen knip voor zijn neus waard en was het maar goed dat hij daar het zaakje kon overnemen. Dan liep het tenminste.
Na verloop van tijd stopte het golfen en nu krijgen we bijgaand bericht.
