18-0. Het is de score is waarmee we veel gewonnen hebben, maar ook de score die voor veel teleurstelling heeft gezorgd…
Dit verslag begint bij de een-na-laatste competitiewedstrijd op de Veluwse. Wij als Heren 1 gingen op pad met onze sterrenensemble om hopelijk maar met 12-6 te verliezen tegen het Real Madrid van onze competitie, de Drentsche. Want als er met die score werd verloren, zouden we op de laatste dag tegen Duurswold om de promotie spelen.
De spanning was groot onderweg naar de Veluwse golfbaan. De ochtend was vroeg, 6:30 vertrek. Onderweg werd de eerste birdie geslagen, R.I.P. Duif. In Apeldoorn zijn we even gestopt bij een pomp om de auto te ontdoen van duivenresten en de eerste voorbespreking van de dag te beginnen. We zagen meteen al dat de spanning extra hoog was bij Peter, ook wel Fifty Shades of Draw genoemd. Hij rende direct naar de vlak naast zittende Mac Donalds, om even de nerveuze pijpen te legen en natuurlijk om zijn traditionele half 8 big tasty te bestellen. Je zou denken dat past toch niet in topsport cultuur, maar ja in zijn single liet Peter toch wel anders zien.
Nadat alles schoon was reden we door naar de Veluwse. Eenmaal aangekomen, stonden er twee verassingen voor ons klaar. De eerste was de absolute schoonheid van de baan en omgeving, de tweede was dat de captain van de Drentsche, Randy, besloten had om zelf niet mee te doen vandaag. Een keuze die hem duur zou komen te staan. Na wat gepoespas met het ballenapparaat, dat het niet deed, konden we van start gaan. Onze eerste duo was ons powerkoppel van vorige week, de mannen die aan de top staan van het golf en van de berekeningen binnen de vereniging, een uitermate snel duo en dan bedoel ik natuurlijk Jeroen en Peter. Met hun tee shot lieten ze gelijk al zien wie de baas was. Een streep midden op de fairway. Vaak hoor je golfers zeggen, “een goed begin is het halve werk”, om er dan vervolgens met 7/6 er af te gaan. In dit geval was een goed begin wel het halve werk, want de eerste 4somes wonnen Jeroen en Peter vrij eenvoudig met 5/4.
Het tweede duel zou een erg belangrijke pot zijn. Een duel dat op papier een lastige opgave zou zijn voor team England, bestaand uit Benjamin Paul en mij zelf. Maar door een weergaloze start kwamen wij op een gegeven moment 4up te staan. De partij werd wel onnodig spannend door wat foutjes van mijzelf, maar die werden allemaal vergeven en vergeten toen ik op de laatste hole wel even de putt voor de win holede van zo’n 2.5 meter, 1 up winst.
We hadden al gerekend op het verlies van de laatste partij, maar ja dachten: “golf is golf, you never know”. Helaas, we did know, de partij van onze captain samenspelend met de langste 17-jarige van Nederland Alberto, werd met 7/6 verloren. Desondanks waren we na de foursomes tevreden met een 4-2 voorsprong.
Lees verder onder de foto
De singles. Hier dachten wij de meest punten te gaan verliezen. We hadden in ons hoofd dat Peter en Jeroen in ieder geval hun single zouden winnen, en dat we er dan nog een nodig hadden. Uiteindelijk bleek deze voorbode een deceptie te zijn, voor de Drentsche dan. Onze ster-invaller Jeroen heeft zijn single gewoon verloren! De eerste single die hij in een lange tijd verloren heeft. Complimenten aan Michel, eerste speler van de Drentsche.
Het begon allemaal heel positief voor de Drentsche, Michel stond up en bij de rest van de partijen hetzelfde, behalve bij eentje. Dat was natuurlijk bij de partij tussen big bad John van de Drentsche en de kleinste Tiger Woods look-a-like van het noordelijk halfrond. Ik stond 4 up en probeerde in hoeverre dat kon iedereen te stimuleren om een extra schepje er boven op te doen. Formeel ben ik co-captain of vice-captain, maar zodra wij als team op de club komen en al het administratief werk is gedaan, pak ik de stok over van Thom en ben ik gewoon de el capitano door de baan. Deze keer was ook niet anders. Door wat sterke aanmoediging werden de comebacks ingezet.
Peter speelde een 2e negen van ongeveer level par en won zijn partij 2/1. Ben heeft hard gestreden en wist het naar all-square te brengen op de tee van 18, hij nam een diepe zucht, een shotje vodka voor de concentratie en wist uiteindelijk de laatste hole ook te bemachtigen waardoor hij zijn partij won. Onze captain speelde goed maar had geen schijn van kans tegen de sterspeler van de Drentsche, Matthijs, die onze arme captain met 7/6 van de baan heeft getrapt. Overigens had ik mijn partij met pijn en moeite gesquared na dat mijn tegenstander een opleving had en ik een dipje.
We hadden nu nog maar 1 punt nodig van Alberto’s partij om de winst te pakken. Onze kleine Benjamin stond op gegeven moment 4 achter tegen een veel betere tegenstander. Ondanks het verschil in niveau werd het tij gekeerd, dankzij de troef van el capitano. Onze captain werd eerst zelfs beschuldigd dat hij doping had gebruikt bij de jonge Albert, omdat hij opeens zo goed speelde, maar gelukkig waren het maar twee blikken energiedrank en een doos suikerklontjes. Na 4 down te hebben gestaan won Albert zijn partij met 1 up en wonnen wij Heren 1 met 11-7 van de gedoodverfde favoriet!
Nu was het rekenen begonnen, want er konden nog 3 teams kampioen worden en promoveren. Uiteindelijk waren we er uit: 14-4 verliezen van Duurswold was de vereiste score nodig om te promoveren, met 9-9 gelijkspel zijn we kampioen en als de Drentsche niet met 18-0 wint, zijn we er ook al bij 12-6 verlies.
Zoals ik in het begin van dit stukje al zei: de score 18-0 heeft ons veel jubel gegeven, maar dus ook veel pijn en teleurstelling. En bitterzoete pil voor ons als team. De stemming onder weg naar de Flevolandse golfclub was misschien iets te jovel. Op zo’n tropisch warme dag, was de druk die we op ons zelf hadden gelegd misschien toch iets te groot. Vervolgens net voor onze start zagen we dat de Veluwse, tegenstander van de Drentsche, met niet een B-opstelling, maar een Z-opstelling was aangekomen helaas, dus de 18-0 voor de Drentsche stond al vrij zeker vast.
Na de 4somes stonden we zelf zeer teleurstellend met 4-2 achter, maar het spel was bij velen toen nog hoopvol en de gedachten gingen terug naar de wedstrijd tegen de Flevolandse. Helaas na de singels bleek onze droom van een Leicester City-achtige-debutanten-kampioenschap een illusie te zijn. We verloren van Duurswold met 12-6. Hierdoor waren we wel gepromoveerd, maar desondanks was de teleurstelling groot. Het enige positieve punt was het getergde gezicht van mijn mentor van vroeger zien, Fred Kappelhof, die ondanks 3x winnen gewoon derde is geworden in de poule en daarmee niets is opgeschoten.
Ondanks het teleurstellende resultaat toonde Fred grote klasse, door de twee gepromoveerde teams een flesje wijn te gunnen.
Hoewel de teleurstelling erg groot was bij iedereen, waren we na een paar dagen toch erg trots op onze prestatie. Aan het begin van de competitie was ons doel om in ieder geval één partij te winnen. Uiteindelijk wonnen we er drie en zijn we ook nog per ongeluk gepromoveerd. We hebben een prachtige tijd gehad dit eerste competitiejaar en we hopen er nog veel mee te maken als team.
Ik wil graag als eerste de pro’s bedanken voor al hun support en trainingen. Dankzij hen zijn we op niveau gekomen tijdens de winter, in de vrieskou. Helaas konden we de ene wedstrijd dat ze kwamen kijken het tij niet keren, maar nogmaals bedankt voor alles.
Daarnaast wil ik ook de TC bedanken voor al hun support en het regelen van alle kleding, lunches en wedstrijden. Gelukkig hebben we het intern iets makkelijker voor jullie gemaakt dan bij de dames. Dank ook met name aan Ome Harry voor al zijn nerveuze belletjes naar Fred over hoe het was gegaan, het gaf Fred weer genoeg content voor zijn beruchte speeches aan de eettafel.
Helaas was dit al het laatste verslag, iets later dan gepland, maar het is er toch.
Tot volgend jaar.
Tabé!
Rick van der Meer
